Back home

We zijn weer thuis.
Het monster, genaamd heimwee, heeft in al haar glorie reeds 100 x toegeslagen. Ik moet zeggen, dat het vooruitzicht weer in de sleur van alledag te vervallen ons met afschuw vervult. En nu al heb ik de belastingaangifte gedaan, hypotheekzaken geregeld, alweer boodschappen gedaan....tja, het zal wel weer wennen.
Wat nog niet went, is de verschrikkelijke kou. Normaliter zijn wij een stel ijsberen en totaal geen koukleumen, maar nu heeft de verwarming al diverse malen op volle toeren gedraaid. Verschrikkelijk.
Ook vreselijk: weer schoenen aan. Drie maanden lang alleen maar op slippers of sandalen gelopen. Slechts 3-4 x schoenen aangehad, omdat het wat frisjes was. En voor mij zijn schoenen tijdens de vakantie belangrijke boodschappers. Het eerste dat ik doe als we op de plek van bestemming aankomen, is schoenen uit, rugzak/koffer open en slippers aan. Zo. De vakantie is begonnen! Maar ook, het moment dat je op de taxi wacht, die je naar het vliegveld zal brengen voor de terugreis. Eerst het ritueel van al 3 uur, voordat de taxi er is zielig kijken naar de slippers. Ja, jullie moeten uit, de rugzak in.
Nee baas, zeuren ze. Het is heus niet zo koud in Nederland (dat zeggen ze soms ook als we terugkeren in januari hè) en denk eens aan hoe heerlijk het is in het vliegtuig, als andere sukkels hun voeten laten opzwellen en pijnigen in knellende schoenen en u niet eens merkt, dat wij aan uw voeten zitten. Ah, baas, alsjeblieft, laat ons aan.
Maar nee, onverbiddelijk trek ik hen van de voeten en geef hen dan aan Ien, die gaat over de inhoud van (ook mijn) koffer. Dan is de vakantie dus onherroepelijk voorbij. En ongemakkelijk slenter ik heen en weer in de hotelkamer en lobby, demonstratief de veters der schoenbeulen nog niet strikkend. Totdat ik op het vliegveld in de haast mijn nek bijna breek over een pesterige loszittende veter. Dan moet ik ook de laatste handeling van het strikken met de grootst mogelijke tegenzin verrichten.
Wat me hier in Delft buiten lopend (dikke jas aan!) alweer meteen opviel: Er wordt bijna niet gerookt.
In Indonesie roken babies, als ze nog aan de borst zitten, al dikke kretek sigaretten. Eerst een slokje van de borst, dan een trekje van de sigaret, slokje van de borst, trekje van de sigaret etc.
Maar ik moet zeggen, dat het anti-rookbeleid in Australie en Nieuw Zeeland veel stringenter is dan hier. Een pakje sigaretten kost daar ongeveer 20 euro gemiddeld. In Indonesie is dat ongeveer 85 eurocent voor een luxe versie van gudang garam (= merk kretek) sigaretten.
Maar goed, we zijn er dus weer. Maandag allebei weer naar werk en het ventje naar de creche. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen, dat de enige van ons drie die zich daarop verheugt, ons mannetje is. Als het aan hem lag ging hij gisteren al, maar ik verdenk hem, dat de drijvende motivatie hierachter ligt in het showen der schoenen met aan en uit knipperende lichten in de zool, die wij in Indonesie voor hem hebben gekocht.
Het lijkt wel weer al een eeuwigheid geleden, dat we zenuwachtig heen en weer drentelden in ons guesthouse in Jakarta, omdat de taxi maar niet kwam.
9 uur pm zou hij komen en dat was dan al 3,5 uur, voordat het vliegtuig vertrok. Voordat je dan alles hebt ingeladen en afscheid hebt genomen is het alweer 9.30 u. en dat is eigenlijk al de aanbevolen meldtijd bij de incheckbalie. En dan is het nog ongeveer een uur rijden naar het vliegveld Soekarno Hatta!
9 uur, 9 uur 10, 9 uur 20, geen taxi. Hij stond in de file, meldde hij Elizabeth telefonisch. 10 voor 10 kwam hij voorrijden!!! De zenuwen klopten in onze kelen en doemscenario's schoten mijn gedachtenveld in. Want 1,5 uur voor vertrek van het vliegtuig zou de balie sluiten, werd er dreigend op diverse plekken op de Emirates site vermeld, toen ik alvast online had ingecheckt die morgen. De bagage moest op dat tijdstip ook zijn ingecheckt anders werd je de toegang tot het vliegtuig ontzegd. En werd je daarna op een speciaal daarvoor ingerichte baan op het vliegveld door 4 roestige Merpati vliegtuigen gevierendeeld. Nu is dat vierendelen nog tot daaraan toe, maar door Merpati vliegtuigen....
Maar eerlijk is eerlijk, als een volleerd Formule 1 rijder reed Rully ons naar het vliegveld en we waren er om half 11. Nou weet ik toch wel zeker, dat dat een record moet zijn op het parcours Jalan Salembah - Soekarno Hatta.
Sander stond ons vol trots met een VI met Ajax cover op te wachten om mij alvast te troosten in het vooruitzicht van nog enkele spannende potjes Ajax, die we samen in de Arena nog gaan beleven. Vooral na de schitterende 0-5 van eergisteren bij Heerenveen. Ik zal niet snel meer vergeten hoe ik in de Lovina hitte tijdens Ajax - PSV (het was daar al laat in de avond natuurlijk) op onze veranda met een Bintang in de hand zenuwachtig de scorebord site van de VI ververste om de stand bij te houden. En dat met een bijzonder instabiele wifi verbinding. Als dat niet het ware supportersschap is, dan weet ik het niet meer.
Gelukkig kon John (vriend van mn moeder) alles in zijn auto proppen en dat was een klein wonder. Het deed ook weer aan Indonesie denken, want naast dat ze schitteren in badminton (enige sport waar ze goed in zijn) weten ze daar ook alles van onmogelijk proppen. 30 man in een mini-bus, ja hoor, geen probleem.
Thuis lag er allerlei paas-lekkers op ons te wachten (hadden we gemist natuurlijk), daar neergelegd door de buren. Ook hadden ze, en dat noem ik pas echt inleven en meedenken, de verwarming op 20 gezet. Thanx, Rich en Annet!
Meteen kwamen er al wat buren langs en Ien's zus en neef Bram, dus het was al meteen weer gezellig.
Nou ja, het zal allemaal wel meevallen. Toch....?
Zucht.....