Bali bagus

De derde dag op Bali, Lovina beach, en het is hier heerlijk uitrusten na de toch wel wat hektische weken op Java.
Na Jogya 6 dagen rondgetrokken met driver Tar en dat ging erg goed. Hoe de familieverbanden met Sar en diens broer (of neef zijn we nog steeds niet uit) lagen weten we niet precies, maar de broer (of neef) van Sar was opeens ziek geworden en toen kregen we Tar. Sar, Tar wat maakt het ook uit. Maar het was same family ya dus goed. Later hoorden we dat die broer (of neef) van Sar totaal de weg niet had geweten in Surabaya en op Bali dus zijn ziekte kwam in een iets ander daglicht te staan. Tar daarentegen was ouwe jongens krentenbrood met de wegen op Oost Java, dus dat was prima.
Vanuit Jogya gingen we eerst op weg naar Madiun. Althans dat besloten we onderweg pas toen we op een bord zagen dat we er dichtbij waren. In Madiun staat nog steeds de suikerfabriek (pabrik gula), die mijn overgrootvader daar eind jaren 20 van de vorige eeuw heeft opgericht. Ook het huis waarin hij daarnaast woonde stond er nog. Het was een groot bedrijf geworden met ruim 1000 werknemers. Hij had er niet ontzettend lang van kunnen genieten, want als Nederlander na de onafhankelijkhekid van Indonesie werd je gewoon verjaagd. De nacht doorgebracht in een nieuw van de buitenkant mooi hotel, dat volgens mij pas 2 jaar oud was, maar waar ze sinds de oprichting de kamers nooit hebben schoongemaakt. Onder het bed lagen dus zo'n 10 (viel nog mee) sigarettenpeuken en dito cm. laag stof en de badkamer was balzaal geworden voor spinnen, vakantieoord voor het stof onder het bed en WO II gebied voor bacterieen. Niet gedoucht dus.
Daarna richting Malang en dat was een heerlijk hotel. Daar besloten we de laatste dagen op Java te slijten aangezien er een iets milder klimaat heerst dan op Surabaya.
Omdat we wel wat dingen wilden zien in Surabaya zijn we vanuit Malang wel 1 lange dag daarnaartoe geweest en dat was weer een dag vol emotie.
Er is daar een begraafplaats, Kembang Kuning (gele bloem) geheten waar veel Nederlanders begraven liggen. Zo ook wat familieleden van mijn moeder en in het bijzonder haar zusje, die na 4 maanden was overleden.
Het kantoortje van de begraafplaats was keurig met hele vriendelijke behulpzame mensen erin, die onmiddellijk aan de hand van namen die we opgaven, aan de slag gingen. Binnen no time zag ik mijn eigen achternaam daar op het scherm en dat w toch wel een bijzondere gewaarwording. Er werd een (eikel van een) geuniformeerde begeleider met ons meegestuurd en daar gingen we op pad naar de grafplaatsen. Wat niemand ons verteld had, was dat er bendes opereren, die onder het mom van helpen het graf te vinden, je geld aftroggelen. Desnoods met geweld. Die mensen wonen tussen de graven en zijn echt onderkant van de samenleving.
Eerst het graf van ws. familie van pa en moes van de partner van Ien's zus gevonden en daarna naar het graf van het zusje van mn moeder. Dat klinkt makkelijk, maar je moet jezelf een weg banen door een oerwoud van graven, planten, onzichtbare paden en gaten in de grond en uiterst vervelende bendeleden. Eigenlijk is het best een angstige toestand.
Nadat we het graf vonden, was er een mix van emoties. Mijn moeder zag weer het arme baby'tje voor zich, dat zo vaak huilde van de honger en voor wie er geen eten was en hoe vaak ze haar heen en weer had gewiegd om haar te troosten. En toen brak ze, tussen de talloze mensen die om ons heen stonden. Ik werd woest vanwege het gebrek aan respect en wetende dat ze er alleen maar stonden om geld, maar ik wist me goddank helemaal te concentreren op het terugbegeleiden van mijn moeder naar de auto. Goddank, omdat we later hoorden, dat onze chauffeur een keer een messteek had gekregen, toen hij Nederlanders begeleidde, die niet wilden betalen.
Toen mijn moeder terug in de auto was en vol tranen achterin zat, wist 1 van die goorlappen alsnog naar mijn moeder te gebaren dat hij nog meer geld wilde, terwijl hij al gehad had. Die mensen mogen van mij allemaal zonder pardon tegen de muur.
Maar Grisilde Paulina, ondanks alle problemen onderweg, hebben we toch aan je gedacht en je de laatste eer bewezen. Wij vonden het heel bijzonder en we hopen dat jij dat ook vond. We hopen dat je het nu beter hebt dan tijdens de moeilijke omstandigheden in je korte leventje.
Gelukkig deden we daarna nog 2 hele leuke dingen. Eerst naar het huis van mijn moeder, waar ze jaren gewoon heeft in de (heden genaamde) Jalan Khalasan. En dat stond er nog steeds in volle glorie. We konden niet naar binnen, maar van buiten zag het er ook al mooi uit. En toen naar de vlakbij gelegen Santa Theresiaschool, waar mijn moeder haar lagere schooljaren had doorgebracht. Zag er ook schitterend uit en het blijft zo leuk om mijn moeder te zien kletsen met de schoolkinderen van nu en hoe geinteresseerd ze zijn als mijn moeder vertelt over vroeger. Ook nog met docenten gepraat en die waren heel blij dat een oud-leerling op visite kwam. De katholieke kerk die mijn moeder bezocht stond naast de school en was ook prachtig onderhouden. Gelukkig hadden we als eerste de begraafplaats bezocht, want nu werd de dag heel prettig rozig afgesloten.
Na Malang met de vnl. door locals gebruikte ferry naar Bali gevaren. Dat was te merken aan de enorme teringzooi op de boot. Natuurlijk rookten mensen overal, maar er werd ook vrolijk op de grond gespuugd en soms moest je bukken voor een weggeschoten peuk. De chaos in het ruim met de auto's en motoren was ook weer hartverwarmend Indonesich en volgens mij onstaan op dit soort ferries die verschrikkelijke ongelukken met veel doden die je op het journaal wel eens ziet. We waren de enige toeristen en dat is altijd leuk. De meeste toeristen nemen de grote boot vanuit Surabaya of het vliegtuig. Een seconde nadat de boot de kant raakte vlogen de brommers al naar de poort en reden (vlogen, want volgens mij was er nog een kier tussen de kade en de boot) ze de kade op.
Nu heerlijk uitrusten op Bali. Niet vergeten ons visum te verlengen zodalijk, want een visa on arrival is 30 dagen geldig en we zijn hier 34 dagen. Dat vinden ze nooit zo prettig hier, dus we zijn benieuwd of het makkelijk gaat. Maar dat zien we dan wel weer.