Jakarta post 2
Door: Ien, Sas en Tristan
Blijf op de hoogte en volg Ien, Sas en Tristan
10 Maart 2012 | Indonesië, Jakarta Pusat
Het is moeilijk zo niet ondoenlijk te beschrijven wat er door je heengaat als je in het land aankomt waar een deel van je afkomst ligt. Het woord herkenning is te gemakkelijk en dekt de lading ook niet helemaal. En toch is dat voor een deel wel wat je gevoel registreert als je een bepaalde uitroep van verbazing van een willekeurige Indonesier op straat opvangt, want dat is net je oom, als hij nog net een glas opvangt dat van tafel dreigt te vallen op een verjaardag. En ja op die wijze bakte je moeder altijd een ei, net weer anders dan de moeders van je vriendjes. En ja dat is de geur van een kreteksigaret, die mijn oom altijd rookte.
Jakarta is een vuile stad. Maar een fascinerende stad.
Het verkeer is ongelooflijk afschuwelijk, maar staande op een hoek van de straat ben ik vreselijk geboeid door de duizenden brommertjes die zich door de blikken rivieren persen.
Vanmorgen wandelden we door de straten van de volksbuurt waarin ons guesthouse gelegen is en de armoede slaat je adem terug in je gezicht. Het medelijden en de verbijstering over hoe je op die manier kan leven vechten zich door mijn ogen een weg naar mijn hart, maar de machteloosheid wint. Elke keer opnieuw. Hier zit ik nu, gezeten voor de kamer van ons supergastvrije guesthouse te schrijven op de iPad en de chauffeur die ons vanmiddag naar het vliegveld bracht zei dat sommige gezinnen soms drie dagen niets te eten hadden. Ibu Indonesia, wat woon je toch in mijn hart en wat maak je toch intense gevoelens bij me los.
Tristan heeft nog hele andere emoties bij zijn tweede vaderland. Natuurlijk is dit het grootste moslimland ter wereld en dus begint er al om half vijf in de morgen een Jantje Smit van de moskee te bleren. Gelukkig niet al te dichtbij maar wel hoorbaar. Tristan was al iets eerder wakker geworden door het tijdsverschil met Nieuw Zeeland en vroeg op zijn bekende felle toon: wat is dat voor geluid?. Net zoals hij in een vieze wc rechtsomkeert maakt onder het slaken van de uitroep: viezigheid!
Ineke legde op cultureel verantwoorde toon uit, dat dat een meneer was die ging bidden, maar Tristan vond: Die meneer gaat een liedje zingen.
En na enig kritisch toehoren: Hij moet uit!
En dat waren wij helemaal met hem eens.
Eergisteren laat in de avond kwamen we hier in het guesthouse aan bij een ontzettend lieve en gastvrije Elizabeth. We werden zo warm welkom geheten, dat we er helemaal verlegen van werden. Toen we met de taxi na enig zoeken voor de deur verschenen kwam ze al de straat oprennen om ons uit de auto te sleuren. En het was toch al rond half 11 in de avond..de volgende dag konden we Nederlands spreken met haar vader, die nog uit de koloniale tijd stamde en ons vol trots foto's liet zien van zijn overleden vrouw die onderwijzeres was geweest op een Europese school en ook blijkens de foto's nog een geschenk had mogen aanbieden aan Koningin Juliana eind jaren 60, Prins Bernhard nog had mogen spreken (met een ondeugende lach: Ze kwamen niet samen maar apart van elkaar) en hoe ze Sinterklaas (wat moet die gezweet hebben in zijn tabberd en onder die baard) welkom had geheten in haar klas. In die volgorde van belangrijkheid wel te verstaan.
Vandaag, zoals eerder vermeld, naar het vliegveld Soekarno Hatta vertrokken om mijn moeder op te halen en ach wat een verrassing was dat voor Tristan. We hadden het nog helemaal verborgen gehouden en wat heerlijk was het om zijn schrille stem keihard door de menigte OMAAAA te horen roepen toen hij tot zijn grote verbazing mijn moeder door de schuifdeur zag stappen.
Toen we met mijn moeder bij het guesthouse aankwamen werd ze door die lieve Elizabeth naast het welkomstdranje vergast op allerlei Indonesische koekjes. Weer herkenning want die koekjes aten en eten we thuis en op verjaardagen en trouwens bij allerlei gelegenheden ook.
Morgen vertrekken we met chauffeur Rully, die trouwens ook al Nederlands kan spreken, naar Bogor, het vroegere Buitenzorg.
Er is nog niets bijzonders gebeurd en ondernomen, maar ik ben alweer helemaal thuis. Saya cinta Indonesia!
Jakarta is een vuile stad. Maar een fascinerende stad.
Het verkeer is ongelooflijk afschuwelijk, maar staande op een hoek van de straat ben ik vreselijk geboeid door de duizenden brommertjes die zich door de blikken rivieren persen.
Vanmorgen wandelden we door de straten van de volksbuurt waarin ons guesthouse gelegen is en de armoede slaat je adem terug in je gezicht. Het medelijden en de verbijstering over hoe je op die manier kan leven vechten zich door mijn ogen een weg naar mijn hart, maar de machteloosheid wint. Elke keer opnieuw. Hier zit ik nu, gezeten voor de kamer van ons supergastvrije guesthouse te schrijven op de iPad en de chauffeur die ons vanmiddag naar het vliegveld bracht zei dat sommige gezinnen soms drie dagen niets te eten hadden. Ibu Indonesia, wat woon je toch in mijn hart en wat maak je toch intense gevoelens bij me los.
Tristan heeft nog hele andere emoties bij zijn tweede vaderland. Natuurlijk is dit het grootste moslimland ter wereld en dus begint er al om half vijf in de morgen een Jantje Smit van de moskee te bleren. Gelukkig niet al te dichtbij maar wel hoorbaar. Tristan was al iets eerder wakker geworden door het tijdsverschil met Nieuw Zeeland en vroeg op zijn bekende felle toon: wat is dat voor geluid?. Net zoals hij in een vieze wc rechtsomkeert maakt onder het slaken van de uitroep: viezigheid!
Ineke legde op cultureel verantwoorde toon uit, dat dat een meneer was die ging bidden, maar Tristan vond: Die meneer gaat een liedje zingen.
En na enig kritisch toehoren: Hij moet uit!
En dat waren wij helemaal met hem eens.
Eergisteren laat in de avond kwamen we hier in het guesthouse aan bij een ontzettend lieve en gastvrije Elizabeth. We werden zo warm welkom geheten, dat we er helemaal verlegen van werden. Toen we met de taxi na enig zoeken voor de deur verschenen kwam ze al de straat oprennen om ons uit de auto te sleuren. En het was toch al rond half 11 in de avond..de volgende dag konden we Nederlands spreken met haar vader, die nog uit de koloniale tijd stamde en ons vol trots foto's liet zien van zijn overleden vrouw die onderwijzeres was geweest op een Europese school en ook blijkens de foto's nog een geschenk had mogen aanbieden aan Koningin Juliana eind jaren 60, Prins Bernhard nog had mogen spreken (met een ondeugende lach: Ze kwamen niet samen maar apart van elkaar) en hoe ze Sinterklaas (wat moet die gezweet hebben in zijn tabberd en onder die baard) welkom had geheten in haar klas. In die volgorde van belangrijkheid wel te verstaan.
Vandaag, zoals eerder vermeld, naar het vliegveld Soekarno Hatta vertrokken om mijn moeder op te halen en ach wat een verrassing was dat voor Tristan. We hadden het nog helemaal verborgen gehouden en wat heerlijk was het om zijn schrille stem keihard door de menigte OMAAAA te horen roepen toen hij tot zijn grote verbazing mijn moeder door de schuifdeur zag stappen.
Toen we met mijn moeder bij het guesthouse aankwamen werd ze door die lieve Elizabeth naast het welkomstdranje vergast op allerlei Indonesische koekjes. Weer herkenning want die koekjes aten en eten we thuis en op verjaardagen en trouwens bij allerlei gelegenheden ook.
Morgen vertrekken we met chauffeur Rully, die trouwens ook al Nederlands kan spreken, naar Bogor, het vroegere Buitenzorg.
Er is nog niets bijzonders gebeurd en ondernomen, maar ik ben alweer helemaal thuis. Saya cinta Indonesia!
-
10 Maart 2012 - 16:13
Yolanda Reisner:
Jeetje ik krijg een brok in mijn keel, ik herken het namelijk helemaal En ja Jakarta is bizar voordat je bent overgestoken ben je een uur verder!!! Wat een contrast met Australie.
Wat enig dat oma er is, zal een reis worden van herkenning en emotie maar wel op een mooie manier. Geniet ervan.
-
10 Maart 2012 - 20:23
Buurman Richard:
Klinkt weer goed, wat hen reis zeg! Doe oma en mijn buurtjes daar maar de groeten!
-
11 Maart 2012 - 08:11
Harm Lizette En Bram:
Mooi beschreven en zo herkenbaar de reactie van Tristan ( met name de toiletperikelen , lijkt meer op zijn grote neef dan we dachten ;-))
Geniet van elkaar het land en maak de herinneringen !
Dikke kus voor jullie allen -
11 Maart 2012 - 23:02
Sander:
Als ik dit lees krijg ik spontaan trek in Nasi goreng bij het ontbijt of een telor di mama. Of die kleine sateetje met zo’n grote Bintang ernaast. Wat betreft het vaderschap staat je nog wat te wachten. Als je terug bent in Nederland moet je snel met zoonlief naar onze club gaan. Deze zondag ben ik met Julia (mijn dochtertje van vijf voor de overige blog lezers) naar de Arena geweest. Met papa’s Ajax sjaal om hebben we een top dag gehad. In het zonnetje zagen we een redelijk Ajax dat terecht won van een matig RKC. Ook het nieuws van de andere velden was zeer hoopvol. Ik denk dat ze morgen het meest populaire meisje is, bij de jongens, als ze in het kringgesprek verteld waar ze is geweest. Groet je moeder van me en ik laat me graag uitnodigen om weer eens van je moeders kookkunsten te genieten. -
05 Mei 2012 - 10:00
Gerard:
In welk guesthouse hebben jullie gezeten in Jakarta? -
05 Mei 2012 - 17:05
Ien, Sas En Tristan Wunderlich:
@ Gerard
Hoi ik ken je niet, maar wil je natuurlijk graag van info voorzien.
Het guesthouse heet Wisma Tujuh en het adres is Jalan Salemba Tengah 7, Jakarta Pusat. Let vooral op dat Tengah in het adres want dat is een klein straatje, maar je hebt ook de Salemba zonder bijvoegsel en dat is een enorme straat. Dan blijf je zoeken. Doe Elizabeth de groeten van ons en veel plezier! -
05 Mei 2012 - 17:49
Gerard:
Met veel plezier lees ik je reisverhalen, dit ter orrientatie voor onze reis naar Java en Sumatra eind van dit jaar. Heel erg bedankt voor de info en ik zal Elizabeth zeker de groeten doen.
mvg
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
