It's daddyficial
Door: Ien, Sas en Tristan
Blijf op de hoogte en volg Ien, Sas en Tristan
24 Januari 2012 | Australië, Gold Coast
Het loopt tegen het einde van een bloedhete dag en zelfs de vogels zijn verslagen door de meedogenloze zon. Een welkome opkomende wind steekt af en toe haar tong uit naar de hijgende mensen en brengt een enkele glimlach op vermoeide gezichten.
Ineke gaat even shoppen en Tristan en ik willen ons nog even onderdompelen in de zee. Samen lopen we het verrassend koele zand van het prachtige strand in Coolangatta op. Als we dichter bij de zee en enkele strandgasten komen graait Tristan's zweterige handje in papa's veilige hand.
Terwijl hij bezorgd naar een paar lieve Australische poppetjes in fleurige zomerjurkjes met te opzichtig gekleurde bloemen kijkt, zegt hij: "Jij bent mijn papa hè. Niet die van die kindertjes."
"Nee hoor schat. Papa is alleen jouw papa."
"Ja!" En even later: "En mama is alleen mijn mama hè en ook niet van die kindertjes."
"Ja ook alleen jouw mama hoor."
Voordat de echte, vrij wilde surferszee begint, is er door de natuur of een zorgzame gemeente een ondiepe handzame plas gecreëerd, waarin de kleintjes lekker kunnen rondspartelen. We lopen er hand in hand doorheen, maar wederom met de ogen gericht op de zoete meisjes, wil hij blijkbaar zijn mannelijkheid exploreren en sommeert hij mij naar de wilde golven te lopen. Enkele brutale meeuwen laten zich keer op keer opschrikken door de zee, die boos is op het strand omdat het daar zo rustig ligt en zich door niemand laat opjagen.
Voorzichtig gaat hij op de grens van agressie en berusting zitten en drukt zich, toch een beetje bang voor het waterblauwe geweld, tegen me aan. Het is de bedoeling dat ik hem onopvallend vasthoud en bescherm.
Gierend van de lach speurt hij naar grote golven die als ze bij ons zijn aangekomen gelukkig niet verder komen dan zijn kin. Hij kan nauwelijks wachten tot er in de verte hoge golven verschijnen, maar ik ook niet. Want als er iets te hoge golven aankomen, mag papa Tristan stevig vasthouden en iets de lucht intillen en dat doe ik graag.
Zo nu en dan spelen de wolken een spel met de wind om de zon te tergen. Als een wolk het waagt om zich tussen de zon en de mensen te plaatsen, voel ik een rilling door zijn lichaam gaan.
Ook die momenten grijp ik weer dankbaar aan om hem dichter tegen me aan te drukken. Nu kan het nog.
Plotseling staat hij op en trekt me mee naar de plas. Hij gaat plompverloren middenin de kleutervijver zitten en wenkt mij om naast hem te komen liggen. Het volgende half uur gebruiken we om op uiterst belangwekkende wijze hoopjes nat zand van de ene kant naar de andere te verplaatsen. Zo verplaatst papa's geluk zich door het water.
Ondertussen kijk ik naar de huppelende kinderen op de boulevard en laat mijn gedachten ronddartelen als de wind. Op dit strand in deze plas besluit ik mijn pijn achter te laten. De pijn die mijn persoonlijkheid vervlakte en me keer op keer deed twijfelen of ik wel een goede pappie was. Tristan kijkt me net op dat moment aan en zegt: "Jij bent mijn vriend hè papa?"
Maar papa kan even niets meer zeggen...
Ineke gaat even shoppen en Tristan en ik willen ons nog even onderdompelen in de zee. Samen lopen we het verrassend koele zand van het prachtige strand in Coolangatta op. Als we dichter bij de zee en enkele strandgasten komen graait Tristan's zweterige handje in papa's veilige hand.
Terwijl hij bezorgd naar een paar lieve Australische poppetjes in fleurige zomerjurkjes met te opzichtig gekleurde bloemen kijkt, zegt hij: "Jij bent mijn papa hè. Niet die van die kindertjes."
"Nee hoor schat. Papa is alleen jouw papa."
"Ja!" En even later: "En mama is alleen mijn mama hè en ook niet van die kindertjes."
"Ja ook alleen jouw mama hoor."
Voordat de echte, vrij wilde surferszee begint, is er door de natuur of een zorgzame gemeente een ondiepe handzame plas gecreëerd, waarin de kleintjes lekker kunnen rondspartelen. We lopen er hand in hand doorheen, maar wederom met de ogen gericht op de zoete meisjes, wil hij blijkbaar zijn mannelijkheid exploreren en sommeert hij mij naar de wilde golven te lopen. Enkele brutale meeuwen laten zich keer op keer opschrikken door de zee, die boos is op het strand omdat het daar zo rustig ligt en zich door niemand laat opjagen.
Voorzichtig gaat hij op de grens van agressie en berusting zitten en drukt zich, toch een beetje bang voor het waterblauwe geweld, tegen me aan. Het is de bedoeling dat ik hem onopvallend vasthoud en bescherm.
Gierend van de lach speurt hij naar grote golven die als ze bij ons zijn aangekomen gelukkig niet verder komen dan zijn kin. Hij kan nauwelijks wachten tot er in de verte hoge golven verschijnen, maar ik ook niet. Want als er iets te hoge golven aankomen, mag papa Tristan stevig vasthouden en iets de lucht intillen en dat doe ik graag.
Zo nu en dan spelen de wolken een spel met de wind om de zon te tergen. Als een wolk het waagt om zich tussen de zon en de mensen te plaatsen, voel ik een rilling door zijn lichaam gaan.
Ook die momenten grijp ik weer dankbaar aan om hem dichter tegen me aan te drukken. Nu kan het nog.
Plotseling staat hij op en trekt me mee naar de plas. Hij gaat plompverloren middenin de kleutervijver zitten en wenkt mij om naast hem te komen liggen. Het volgende half uur gebruiken we om op uiterst belangwekkende wijze hoopjes nat zand van de ene kant naar de andere te verplaatsen. Zo verplaatst papa's geluk zich door het water.
Ondertussen kijk ik naar de huppelende kinderen op de boulevard en laat mijn gedachten ronddartelen als de wind. Op dit strand in deze plas besluit ik mijn pijn achter te laten. De pijn die mijn persoonlijkheid vervlakte en me keer op keer deed twijfelen of ik wel een goede pappie was. Tristan kijkt me net op dat moment aan en zegt: "Jij bent mijn vriend hè papa?"
Maar papa kan even niets meer zeggen...
-
23 Januari 2012 - 22:31
Richard:
Het zal wel komen doordat ik letterlijk zat te stomen boven een Rhino capsule, maar ik hou het ook niet helemaal droog, slik.. Mooi omschreven kerel, laten we hopen dat je bij terugkomst (voor jullie al eerder) met een schone lei kan beginnen!
Al moet ik zeggen dat ik die vervlakking niet zo heb gemerkt, maar daar ken ik je ook niet lang genoeg voor denk?
Btw, moet jij niet een boek gaan schrijvekikn? Gaat je best goed af..
-
24 Januari 2012 - 07:43
Peter N:
Hoi Sacha, Ineke en Tristan
Het is net wat Richard zegt, je stukjes doen het leuk. En Sacha als vader en opa zeg ik tegen jou, ga zo door jongen gezien het laatste stukje. Je bent een goede vader zoals ik jullie af en toe meemaak. Je bent nu heerlijk met je gezin even weg van die drukke wereld waarin je misschien niet veel kon betekenen voor je zoon ivm je pijn. Maar wat ik ziet is een goede zorgzame vader die zijn pijn opzij zet voor zijn zoon en vrouw, een hard werkende moeder die bijna 24/7 in touw is. Kortom je hebt nu de kans de voor jou je gemiste momenten in te halen en deze mee naar huis te nemen, je zal zien, de oogjes van Tristan zullen je pijn doen verzachten.
-
24 Januari 2012 - 09:04
Gwen:
Mooi Sas...xxx
Geniet ervan, heerlijk onvoorwaardelijk. -
24 Januari 2012 - 09:21
Angela:
Long time, no see!
Maar wat een mooie verhalen, vooral "It's daddyficial.'' Ontroerend, poetisch en leest als zoete koek, hi,hi.
Wat leuk dat jullie met zijn drieën de tijd (kunnen) nemen voor elkaar. Dat is een gebeurtenis voor het leven, iets dat niemand jullie kan afpakken, wat er ook gebeurd.
Maar uh, Ien. Had graag een afscheidsborrel met je gedronken, ware het niet dat het op het laatste moment aan mij werd gevraagd, jammer!!!!!!!!!!!
Wat hadden wij graag met jullie mee gegaan, in een hutkoffer of zo. Boehoe, we zitten hier te blauwbekken, brrr. Kunnen we niet ruilen, Noordwijk met Coolangatta?
Anyway, heel leuk om jullie verhalen te volgen.
Geniet er van!
XXXXX,
Angela en Xander -
24 Januari 2012 - 11:18
Menno:
Mooi moment gozer...
máááár:
Papa kon niks meer zeggen vanwege:
1. Hij had dorst.. (Papa heeft weer dorst hé?...Zucht..Ja..Papa heeft áltijd dorst)
2. Er ging een bovenstukje los van olijke inlander (Papa weer loeren hé?..Ja..loeren..)
;-))
Cheers vriend! -
25 Januari 2012 - 12:08
Sander:
Het is 2030 en Tristan, de bejubelde speler van Ajax, twijfelt of hij dat ouderwetse apparaat van zijn vader met beeldscherm zal weggooien. Toch even proberen. Langzaam ontwaakt het apparaat. Alles was toen nog digitaal, een vreselijk ouderwets systeem. Het platte scherm met zijn malle plaatjes verwijst naar een vakantie in 2012. Het bestand is niet open te krijgen met hersengolven maar moet je blijkbaar aanklikken (?) of zoiets. Als het bestand zich eindelijk opent verdwijnt Tristan in het verleden. Als hij het verslag bij 24 januari heeft gelezen blijft hij lang voor zich uitstaren. Dan pakt hij zijn jas, het is tijd om weer eens een biertje te gaan drinken met die ouwe. -
25 Januari 2012 - 22:55
Jeanette Koppeschaar:
Mooi geschreven zeg!
Geniet er maar lekker van!
Liefs Jeanette, Danny en de kids -
26 Januari 2012 - 15:38
Erwin & Wouter:
Hey familie Wunderlich!
Wat een mooi stukje tekst en een mooie foto's! Jammer dat je "ons" stekje, het Flickerfest, hebt ontdekt!! Wij vragen ons echter wel af wat je daar deed?
Blijf genieten, van je gezin en je omgeving. Voor je het weet zit je weer opgescheept met je collega's en de gang van alle dag.
Vanavond, tijdens het KC-feest, nemen we er eentje op je!! Mischien wel 2 of 3 of ......... -
28 Januari 2012 - 12:11
Evelien:
Wat een prachtig verslag ik heb ervan genoten. Jullie zijn zo rijk dus geniet ervan zonder voorwaarden. En waarom zal je in al die puurheid van het leven niet alle pijn van wat ook en wanneer ook niet loslaten en straks een stuk lichter op een lichtere manier verdergaan met genieten in 2012.
Veel liefs x -
07 Februari 2012 - 20:16
Jola:
Goedgekeurd door Simon Carmiggelt, al hield hij het bij Amsterdam.
' Want heel veel meer is er in dit leven niet te behalen.Voor hem niet. En voor ons ook niet.'
Jola
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
