Ontmoeting

De eerste dag in heet Sri Lanka in een plaats waarvan de naam ervoor zorgt, dat mijn tong als een dooie mus met spierverlamming in mijn mond hangt. We lopen langs mild drukke straten nog nagenietend van een heerlijk broodje, dat we net, gezeten op omgehakte boomstammen, op een terrasje bij een cafetaria'tje genurttigd hebben. Af en toe wijst Tristan ons op iets bijzonders, zoals daar zijn auto's, hele oude auto's, verwoeste bussen, gevaarlijke vliegen en zo nog wat opwindende bezienswaardigheden. Eigenlijk weten we helemaal niets van dit land en we hebben geen flauw idee wat de nabije toekomst ons gaat brengen, maar dat mag de pret niet drukken. Een ding is echter zeker. Alles en iedereen straalt tot nu toe een vriendelijkheid en openheid uit, die we graag in cadeauverpakking mee zouden willen nemen naar Nederland.
Op de hoofdstraat van het kleine provinciestadje waar het in de omgeving bulkt van belangrijke tempels, lopen kleurige vrouwen langs, die constant de aandacht proberen te trekken van Tristan. Als een vorst, die allang gewend is aan al die aandacht, loopt hij ze straal voorbij. Soms ondergaat hij lijdzaam een aai over zijn bolletje of wang, soms stoot hij een kreet uit om zijn ongenoegen over zoveel lijfelijk contact te laten blijken. Van een afstand kijken ook mannen hem de hele tijd naar de ogen, maar zij raken hem, gelukkig voor hem, niet aan. Tristan is werkelijk the Hollywood star in town en hij ontsnapt aan niemand's aandacht.
Aan het eind van de straat houdt een supermarktje zich staande tussen de hoge stoeprand van een klein steegje aan de ene kant en een voor de APK afgekeurd autobedrijfje aan de andere kant.
Natuurlijk moet Ien hier boodschappen doen, want zij tracht te promoveren op het onderwerp "Assortimenten van allerlei soorten supermarkten, klein en groot, waar ook ter wereld". Ze heeft nog slechts enkele etablissementen te gaan...
Tristan en zij gaan naar binnen en ik blijf lekker buiten om een plekje te zoeken om besmuikt (mooi woord, dat helaas nooit meer gebruikt wordt) een sigaretje te roken. Dat moet besmuikt (echt een mooi woord dat de lading dekt), omdat je hier niet geacht wordt in het openbaar te roken. De belangrijkste reden is, dat dat een slecht voorbeeld is voor de jeugd en dat is ook zo. Het steegje naast de supermarkt vormt een mooi rookhangplekje en ik duik er dan ook snel in.
Twintig meter de steeg in zit er een heel oude man op de grond met zijn rug tegen een smerige muur geleund. Ik blijf vijf meter voor hem staan om hem niet te hinderen bij wat hij ook aan het doen is en steek mijn slechte voorbeeld op.
De muggen vinden roken blijkbaar ook een slechte gewoonte, want ronkten ze eerst en groupe als een soort perpetuum mobile rond mijn geplaagde hoofd, nu trekken ze zich scheldend en tierend en in het voorbijvliegen naar mijn neus spugend, terug.
Op de klik van de aansteker draait de man onmiddellijk zijn hoofd mijn richting uit en roept iets. Ik lach maar een beetje schaapachtig en studeer verder op mijn sigaret. Hij roept weer wat en wenkt me. 'Ach', denk ik. 'Wat kan die ouwe vent nu helemaal voor kwaad doen?'. Een beetje onwillig loop ik naar hem toe. Hij wijst naar mijn sigaret en kraakt iets met zijn stembanden alsof oud karton langs een stuk piepschuim schuurt. 'Een sigaret natuurlijk. Hij wil een sigaret', denk ik en ik duw er twee in zijn rafelige handen.
Zo. Transactie compleet. Ik wil wegwandelen om mijn sigaret op te roken, maar hij knarst weer wat. Ik loop weer terug en hij kijkt me doordringend aan.
'Why you here?', vraagt hij.
'Weet ik veel? Omdat de bananen krom zijn?', denk ik en peins koortsachtig hoe mezelf te bevrijden van deze rimpelige wurggreep.
'Cause i'm on holiday', zeg ik dom. Terecht teleurgesteld kijkt hij me aan. Waarom we hier zijn? Een van de meest wezenlijke vragen, die het Boeddhisme stelt en ik prevel iets onnozels over vakantie.
We kijken elkaar in de ogen. Misschien is het wel een oude leraar, die aanlager wal is geraakt, doordat hij zijn geld verkeerd geinvesteerd heeft. Of heeft hij een crime passionel gepleegd, 20 jaar in de gevangenis gezeten en daarna nooit meer een baan kunnen vinden, omdat iedereen, inclusief zijn eigen familie, hem de rug toekeerde? Plotseling voel ik een diep medelijden en druk hem 500 rupees (ongeveer 3 euro)in zijn hand. Hij kijkt niet naar het geld, maar blijft me aankijken. En plotseling loopt er traag een traan uit zijn oog.
Ik weet me geen raad. Waarom? Uit schaamte? Uit dankbaarheid? Plotseling pakt hij mijn hand en knijpt erin. Ik kan mijn ogen niet van die traan afhouden en wil hard huilen Wie ben ik om al die voorrechten te mogen genieten? Waarom kan ik een apparaat in mijn lichaam geimplanteerd krijgen als ik pijn en moet deze man misschien duizend helse pijnen sterven zonder ook maar iets of iemand om zich heen om de pijn te verlichten. Wie benik? Waarom ben ik hier?
Het zijn vragen teveel voor mij om te bevatten. Nog wel. Ik trek mijn hand terug en ren de steeg uit.
Een minuut later sta ik weer bij de ingang van de supermarkt alsof er niets gebeurd is. Misschien heeft het wel nooit plaatsgevonden.
En de zon verdampte alle bewijzen onder haar strenge stralen.