Rust

Elke keer als we in Buddhist territory zijn, dan worden we overvallen (icm het woord rust is dat een vreemde combi realiseer ik me nu, maar toch is het zo) door rust. Een heerlijk gevoel van ontspanning, dat niet niet alleen wordt veroorzaakt door de vakantie, maar wordt uitgestraald door het land en de mensen. En natuurlijk proberen we in onze westerse samenleving ook elementen in te bouwen, die ons van de stress weg moeten leiden, maar vaak doet het mij wat geforceerd aan. Zo niet hier. Hier is het natuurlijk en a way of life. Wat een verschil met gistermorgen op station Delft waar we erachter kwamen, dat we onze hoofden met inhoud op het kussen hadden achtergelaten en we alles vergeten waren. ik ga hier niet alles uit de doeken doen, maar 1 ding was en is ontzettend duidelijk. Het was natuurlijk, zoals iedereen die ons een beetje kent al wel vermoedt, allemaal Ien's schuld. Zoals altijd natuurlijk. Nou, dit schrijf ik, ien nu. Dit is absoluut niet waar!!!!!!! Sas: deze laatste zin was weer een zoveelste uiting van inmiddels helaas welbekende gekte van Ien's kant. En hier moet ik dus mee leven. Beetje jammer. Maar goed we gaan weer verder zonder hinderlijke onderbrekingen hopelijk dit keer van gekke jetje. Op Schiphol werden we na het inchecken van de bagage plotseling geconfronteerd met een ons onbekend fenomeen ook gezien al onze ervaringen met Tristan op eerdere reizen. Hij wilde niet meer. Krijsen en schreeuwen, dat vakantie stom was, zee stom was, strand stom was en het vliegtuig (u raadt het al) stom was. Afgewisseld met de joodse klaagzang "Ik wil naar huihuihuis!" Dit was natuurlijk eventjes schrikken.. Wat nu te doen? Nou ja, weinig eigenlijk. Enige versnaperingen erdoor duwen, uit laten razen, soms wat dreigen en na een half uur was het over. Met knikkende knieen stonden we bij de boarding, want onze hoofden, die we inmiddels weer teruggevonden hadden, vertaalden de net doorstane ellende al naar de vliegtuigsituatie, alwaar de begrenzingen van een smalle cabine verhinderen, dat je ff een ommetje met hem maakt. Tenzij je kunt cloudsurfen. Maar vanaf dat moment alles okee. Het was een test denk ik. Anders gaat alles te voorspoedig en daar word je lui van.
Op het vliegveld van Colombo stonden we weer heerlijk ontspannen te bedenken wat we ook alweer zouden gaan doen in Sri Lanka. We hadden geen hotel en geen tourpackagehoteldeal enzo, dus stonden we (ik met de polisvoorwaarden nog nadreunend in mijn net hervonden hoofd, die trouwens als nieuw aanvoelde, soms is het best verfrissend je hoofd even kwijt te zijn) even later met een mannetje tte onderhandelen over een itinerary met een chauffeur. Wat van de prijs afgeluld en daar kwam the happy driver ons al ophalen. Een ontzettend vriendelijke hulpvaardige man, die ons ontzettend graag veel wil vertellen van zijn land en cultuur. Heel leerzaam. En omdat we vanaf het allereerste begin al duidelijk hadden gemaakt dat we een max aan relax, flexibility en holiday feeling wilden, iets wat ze hier itt sommige andere landen ook heel normaal vinden, gaat alles er nogal prettig aan toe. En dus moesten we vandaag vanuit ons bedje al meteen bellen, dat het een ietsepietsje later ging worden dan de afgesproken tijd, maar dat was no probblem. Al vertelde hij later dat hij geen woord had begrepen van wat Ien aan de telefoon had gezegd, maar dat zegt eigenlijk alles. Hij gaat dus uit van no problem en dat vinden wij uitermate best. Vandaag wat tempels bekeken. Wit lintje om mijn pols ggebonden gekregen (brent geluk) een vlekje op mijn voorhoofd gekregen (excuus om geld te kunnen beuren) dus alles gaat goed deze vakantie. With Buddha on our side!