Denken
Door: Ien en Sas
Blijf op de hoogte en volg Ien, Sas en Tristan
26 Februari 2013 | Sri Lanka, Galle
De laatste dagen van een reis besteedt Ien altijd aan shoppen. Veel shoppen. Zo ook nu. Ze is met een tuk-tuk naar de ongeveer 7 kilometer verderop gelegen grote plaats Galle gegaan om daar souvenirs en kleren te kopen. Net zoals gisteren. En waarschijnlijk morgen ook nog. Dat hangt waarschijnlijk van de oogst van vandaag af. Goddank heeft Tristan al genoeg gezonde mannelijke gevoelens in huis om niet met haar mee te willen.
Na eerst een mini-siesta gehouden te hebben, kleed ik hem aan en lopen we hand in hand naar de tempel, die verderop aan het strand ligt.
Onderweg brabbelt Tristan honderduit over bijvoorbeeld de vuilstortplaats aan de weg achter het strand, die keurig verborgen is voor toeristen, die daar niet vaak voorbijkomen. Hij begrijpt niet zo heel erg goed waarom mensen hier zomaar alles langs de straat gooien, terwijl er toch zoiets bestaat als klikobakken.
Ik heb mijn hoofd er niet de hele tijd goed bij. De drie tot vier uur, die ik elke dag met hem op intensieve wijze in de zee doorbreng, eisen hun tol.
Bij de tempel aangekomen komt er een oud mannetje vanachter een muurtje tevoorschijn, die op ons afloopt. Tristan en ik willen liever alleen zijn en lopen snel door, maar het mannetje loopt steeds hinderlijk met ons mee. Ik besluit hem geen aandacht te schenken en we maken wat foto's van o.a. Ons guesthouse, dat je nu mooi aan de overkant van het baaitje kan zien liggen. Ondanks de man genieten we met volle teugen, maar plotseling voel ik een diepe pijnscheut vanuit mijn schouder mijn ruggegraat invliegen.
De man komt nu echt heel irritant dichtbij en stoot me de hele tijd aan. Plotseling besef ik, dat mijn pijn voor altijd als deze vervelende oude man bij mij zal zijn. Elke keer zal ze vanachter mijn muur van verbijten op felle wijze de kop opsteken en mijn genot bederven. En er is niets wat ik kan doen om het te stoppen. Ik kijk naar tristan en denk tegelijkertijd aan Ien die misschien nu met tassen vol kleren in Galle rondloopt met een lach vol voldoening op haar gezicht.
Ik staar naar het guesthouse, dat daar in de verte zo vredig zindert in de felle zon en realiseer me, dat zij de enige twee zijn, die me nog echt kunnen laten genieten en waar ik me met volle overgave aan kan schenken. Daar heb ik nog net genoeg kracht voor.
Een kraai vliegt met oorverdovend lawaai voorbij, terwijl de zoute zee langs de rotsen omhoog mijn ogen inkruipt. Ik kijk weer naar Tristan en weet, dat ik sterk moet zijn. Voor hem en mijn gezin.
Agressiever dan de bedoeling was schud ik de man van ons af en hand in hand lopen Tristan en ik de zon tegemoet.
Na eerst een mini-siesta gehouden te hebben, kleed ik hem aan en lopen we hand in hand naar de tempel, die verderop aan het strand ligt.
Onderweg brabbelt Tristan honderduit over bijvoorbeeld de vuilstortplaats aan de weg achter het strand, die keurig verborgen is voor toeristen, die daar niet vaak voorbijkomen. Hij begrijpt niet zo heel erg goed waarom mensen hier zomaar alles langs de straat gooien, terwijl er toch zoiets bestaat als klikobakken.
Ik heb mijn hoofd er niet de hele tijd goed bij. De drie tot vier uur, die ik elke dag met hem op intensieve wijze in de zee doorbreng, eisen hun tol.
Bij de tempel aangekomen komt er een oud mannetje vanachter een muurtje tevoorschijn, die op ons afloopt. Tristan en ik willen liever alleen zijn en lopen snel door, maar het mannetje loopt steeds hinderlijk met ons mee. Ik besluit hem geen aandacht te schenken en we maken wat foto's van o.a. Ons guesthouse, dat je nu mooi aan de overkant van het baaitje kan zien liggen. Ondanks de man genieten we met volle teugen, maar plotseling voel ik een diepe pijnscheut vanuit mijn schouder mijn ruggegraat invliegen.
De man komt nu echt heel irritant dichtbij en stoot me de hele tijd aan. Plotseling besef ik, dat mijn pijn voor altijd als deze vervelende oude man bij mij zal zijn. Elke keer zal ze vanachter mijn muur van verbijten op felle wijze de kop opsteken en mijn genot bederven. En er is niets wat ik kan doen om het te stoppen. Ik kijk naar tristan en denk tegelijkertijd aan Ien die misschien nu met tassen vol kleren in Galle rondloopt met een lach vol voldoening op haar gezicht.
Ik staar naar het guesthouse, dat daar in de verte zo vredig zindert in de felle zon en realiseer me, dat zij de enige twee zijn, die me nog echt kunnen laten genieten en waar ik me met volle overgave aan kan schenken. Daar heb ik nog net genoeg kracht voor.
Een kraai vliegt met oorverdovend lawaai voorbij, terwijl de zoute zee langs de rotsen omhoog mijn ogen inkruipt. Ik kijk weer naar Tristan en weet, dat ik sterk moet zijn. Voor hem en mijn gezin.
Agressiever dan de bedoeling was schud ik de man van ons af en hand in hand lopen Tristan en ik de zon tegemoet.
-
26 Februari 2013 - 15:56
Yolanda:
sterkte -
26 Februari 2013 - 20:45
Arno:
Hoi Sas,
Wanneer worden al je reisverslagen in een bundel uitgebracht?
Ik wil het eerste exemplaar graag bij je bestellen.
Lekker om in de vakantie, waarschijnlijk regenachtig Nederland, te lezen.
Groet,
Arno
-
27 Februari 2013 - 06:07
Ien, Sas En Tristan Wunderlich:
@ Arno Haha regel jij even een uitgeverijtje.....krijg je het gratis van me!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
