Ziekte en Heiligdommen
Door: Ien en Sas
Blijf op de hoogte en volg Ien, Sas en Tristan
22 Februari 2013 | Sri Lanka, Kataragama
We genieten van een heerlijk laatste weekje aan het strand in de buurt van de grote plaats Galle in het dorpje Unawatuna. De naam doet me op een of andere manier denken aan een Disneyfilm maar dat zal wel aan mij liggen. In de wat primitievere binnenlanden van Sri Lanka (behoudens enkele grotere plaatsen) veel minder intenet tot onze beschikking gehad. Een beetje triestig is dan natuurlijk wel, dat het je als verwende gadgetfanaat enigszins ergert, dat je niet online kan zijn en gebruik kunt maken van alle prettige snufjes, die al je meegenomen apparatuur te bieden heeft. Het duurt even, voordat je de westerse plastic beschavingslaag van je afgeschuurd hebt blijkbaar.
Eergisteren hebben we afscheid genomen van onze gids voor 2 weken, Asitha. We hebben veel aan hem gehad en ik heb wat uurtjes met hem doorgebracht onder het genot van enkele nipjes aan onze bierflesjes, maar het einde was, zoals zo vaak in Azie, enigszins teleurstellend, omdat ze, hoe leuk de verstandhouding ook was, altijd weer meer en meer geld uit je zak willen kloppen. Maar goed, daar zijn we al aan gewend geraakt.
In de plaats Kandy, waar ik al eerder over schreef, openbaarde zich voor het eerst pas officieel via de thermometer, wat we al eerder vermoedden. Ons mannetje was ziek. Goed ziek. 41 graden koorts en niks willen drinken en eten. Als je dan in Sri Lanka bent, schrik je toch iets meer dan je thuis zou doen. Na een paar dagen aanhoudende koorts, schommelend tussen de 38,5 en 40 maar naar de dokter gegaan. Op zich kon Tristan nog met alles meedoen, maar je merkte dat hij steeds vermoeider werd en het tekort aan vloeistof ging toch wel behoorlijke zorgen aan onze kant opleveren.
Dus naar de dokter. Weer een erg aparte ervaring. Je moet je voorstellen, een lange bouwkeet op een braakliggend terrein verdeeld in een aantal ruimten. De meesten werden bezet door plaatselijke middenstand en de middelste was het zeer krappe hokje van de dokterspost. De goede man had een fijn betaalde baan in het ziekenhuis, maar deed daarnaast nog liefdadigheidswerk door van 6.45 u. tot 8 en daarna weer van 16.00 u. tot 20.00 u. huisarts te zijn voor de armere mensen uit de omgeving. Hij genoot in de wijde omtrek een uitmuntende reputatie dus ook wij werden naar hem doorverwezen.
Toch bekruipt je een wat onwezenlijk gevoel als je de armoedige bouwkeet ziet met voor de deur van de dokter twee rijen van grijze tuinstoelen tegenover elkaar met een stuk zeil erover gespannen. Voila, de wachtkamer. En je denkt, moet ik hier mijn kostbare kindje aan toevertrouwen? Ja dus. Waarom niet? Het gaat nog altijd om kwaliteit en niet om de looks.
En dus komt er een mannetje op je af, die je, terwijl hij regelmatig rode tabaksvloeistoffen uit zijn mond laat vallen, een plaats toewijst. Je bent natuurlijk de gebeurtenis van de eeuw voor de overige patienten, want erg veel toeristen zijn er niet, zeker geen westerse en zeker geen patientmateriaal.
Iedereen lacht je bijzonder vriendelijk toe en het systeem is, dat je met zn allen een soort stoelendans uitvoert. Iedere keer als er iemand geholpen wordt, schuift de massa een plaatsje op richting de doktersdeur. De zorg is hier gratis en medicijnen en dat soort zaken zijn heel goedkoop.
Nadat een hele vriendelijke dame, na een blik op Tristan geworpen te hebben, ons voor laat gaan, staan we dan met zijn allen in het benauwde hokje van de goede man. Diagnose is een milde longontsteking en er worden een behoorlijk aantal pillen voorgeschreven. Ook moeten we nog langs een lab, waar Tristan's bloed moet worden afgenomen en geanalyseerd. De pillen blijken zo ontzettend smerig, dat Tristan er krijsend als een speenvarken al zijn kotstalenten tegenaan gooit, zodra hij wat proeft en het speenvarken laat zich ook weer horen als hij een naaldje in zijn vinger krijgt. En dat, terwijl hij in Nederland met alle vaccinaties, nooit een kik geeft.
Gelukkig liet het bloedonderzoek niks ernstigs zien (we waren met zijn allen, incl. dokter, nog even bang voor dengue) en zorgt de dokter ervoor, dat alle pillen (zonder meerkosten!) vervangen worden door zoete siroopjes. En na korte tijd was alles weer goed met Tristan! Doktersconsult, bloedlab, doktersbezoek voor de uitslag en pillenvervanging en apotheekbezoek was in 3,5 uur afgerond! Dat was in Nederland nooit gelukt. Alle kosten bijelkaar iets van 13 euro! Die ga ik niet eens declareren. Hulde voor de zgn. primitieve gratis zorg haha!
Tijdens en na Tristan's ongemakken nog mooie ervaringen rijker geworden. Enkele mooie tempels bezocht, waarbij het bezoek niet beperkt bleef tot slechts beschouwen, maar ook daadwerkelijk meedoen aan pplechtigheden. Onze gids nam ons elke keer helemaal mee en liet ons helemaal meedoen met al het moois. Weer viel op hoe ongelooflijk vriendelijk alle mensen je benaderen en hoe leuk ze het vinden, dat je iets van hun wereld probeert te begrijpen. Daarnaast zorgt Tristan natuurlijk elke keer weer voor golven van affectie bij eenieder die we tegenkomen.
Het heeft ook echt wel iets om tussen de lokale bevolking in de rij te staan om van een monnik een soort van zegen te ontvangen. Allen zorgt tristan hier soms wel voor enkele vrolijke dissonanten.
Op een gegeven moment, was er een monnik, die speciaal voor ons een zegen uitsprak. Ien stond vlak voor de man samen met de gids en ik stond achter hen omda ik Tristan in mijn armen hield. Ien gaf een bloem, wierook en wat geld en kreeg het gebed en wat heilig water in haar hand, dat ze moest opdrinken. Tijdens het verhaal van de monnik, hield ik mijn ogen gesloten om me te concentreren, maar daar was Tristan niet tevreden over. Hij zei keihard: Niet slapen, papa en duwde met zijn vingers met grof geweld mijn oogleden uitelkaar. Dit herhaalde zich drie keer en bij de derde keer gilde hij zo keihard zijn ongenoegen bijelkaar door zijn vermeende denkbeelden aangaande mijn slaapactiviteit, dat ik enigszins excuserend in het rond keek. Maar wat zag ik? Drie monniken aan de zijkant van het tempeltje, die zich de tranen uit hun ogen schaterden en dijenkletsend anderen opmerkzaam maakten op onze vader en zoon tete a tete.
Verder nog een dorpje bezocht in de bush bush waar de aboriginals van Sri Lanka leefden en gezien, dat niemand, maar dan ook echt niemand, Ien ooit een pijl en boog in haa handen mag douwen.
Hier in Galle hebben we eergisteren het oude Nederlandse fort bezocht met o.a. ook een nog steeds bestaande Nederlands Hervormde kerk. Hier groeiden we weer in populariteit door de wetenschap bij de medewerkers en gelovigen, dt Tristan een kerstkindje is. Ook dit moest luid worden bejubeld. Het fort trouwens is nog steeds zo stevig, dat alle bewoners van de omgeving gespaard bleven tijdens de tsunami. Terwijl de nieuwere gedeeltes van de stad grote aantallen slachtoffers kenden. Ook hier op het terrasje van ons guesthouse direct aan zee, waar ik dit nu typ, was een enorm rampgebied met talloze doden. Verderop landinwaats ligt een heuvel van 30 meter hoog, waarvan slechts het topje nog maar zichtbaar was boven het water.
Gelukkig is dat alweer lang geleden en kunnen wij hier nu heerlijk genieten van zon, zee en strand en niet te vergeten het bier en het eten, want hier in wat meer toeristisch minder achtergebleven gebied, bestaat er nog iets anders dan rice and smu...curry!
Eergisteren hebben we afscheid genomen van onze gids voor 2 weken, Asitha. We hebben veel aan hem gehad en ik heb wat uurtjes met hem doorgebracht onder het genot van enkele nipjes aan onze bierflesjes, maar het einde was, zoals zo vaak in Azie, enigszins teleurstellend, omdat ze, hoe leuk de verstandhouding ook was, altijd weer meer en meer geld uit je zak willen kloppen. Maar goed, daar zijn we al aan gewend geraakt.
In de plaats Kandy, waar ik al eerder over schreef, openbaarde zich voor het eerst pas officieel via de thermometer, wat we al eerder vermoedden. Ons mannetje was ziek. Goed ziek. 41 graden koorts en niks willen drinken en eten. Als je dan in Sri Lanka bent, schrik je toch iets meer dan je thuis zou doen. Na een paar dagen aanhoudende koorts, schommelend tussen de 38,5 en 40 maar naar de dokter gegaan. Op zich kon Tristan nog met alles meedoen, maar je merkte dat hij steeds vermoeider werd en het tekort aan vloeistof ging toch wel behoorlijke zorgen aan onze kant opleveren.
Dus naar de dokter. Weer een erg aparte ervaring. Je moet je voorstellen, een lange bouwkeet op een braakliggend terrein verdeeld in een aantal ruimten. De meesten werden bezet door plaatselijke middenstand en de middelste was het zeer krappe hokje van de dokterspost. De goede man had een fijn betaalde baan in het ziekenhuis, maar deed daarnaast nog liefdadigheidswerk door van 6.45 u. tot 8 en daarna weer van 16.00 u. tot 20.00 u. huisarts te zijn voor de armere mensen uit de omgeving. Hij genoot in de wijde omtrek een uitmuntende reputatie dus ook wij werden naar hem doorverwezen.
Toch bekruipt je een wat onwezenlijk gevoel als je de armoedige bouwkeet ziet met voor de deur van de dokter twee rijen van grijze tuinstoelen tegenover elkaar met een stuk zeil erover gespannen. Voila, de wachtkamer. En je denkt, moet ik hier mijn kostbare kindje aan toevertrouwen? Ja dus. Waarom niet? Het gaat nog altijd om kwaliteit en niet om de looks.
En dus komt er een mannetje op je af, die je, terwijl hij regelmatig rode tabaksvloeistoffen uit zijn mond laat vallen, een plaats toewijst. Je bent natuurlijk de gebeurtenis van de eeuw voor de overige patienten, want erg veel toeristen zijn er niet, zeker geen westerse en zeker geen patientmateriaal.
Iedereen lacht je bijzonder vriendelijk toe en het systeem is, dat je met zn allen een soort stoelendans uitvoert. Iedere keer als er iemand geholpen wordt, schuift de massa een plaatsje op richting de doktersdeur. De zorg is hier gratis en medicijnen en dat soort zaken zijn heel goedkoop.
Nadat een hele vriendelijke dame, na een blik op Tristan geworpen te hebben, ons voor laat gaan, staan we dan met zijn allen in het benauwde hokje van de goede man. Diagnose is een milde longontsteking en er worden een behoorlijk aantal pillen voorgeschreven. Ook moeten we nog langs een lab, waar Tristan's bloed moet worden afgenomen en geanalyseerd. De pillen blijken zo ontzettend smerig, dat Tristan er krijsend als een speenvarken al zijn kotstalenten tegenaan gooit, zodra hij wat proeft en het speenvarken laat zich ook weer horen als hij een naaldje in zijn vinger krijgt. En dat, terwijl hij in Nederland met alle vaccinaties, nooit een kik geeft.
Gelukkig liet het bloedonderzoek niks ernstigs zien (we waren met zijn allen, incl. dokter, nog even bang voor dengue) en zorgt de dokter ervoor, dat alle pillen (zonder meerkosten!) vervangen worden door zoete siroopjes. En na korte tijd was alles weer goed met Tristan! Doktersconsult, bloedlab, doktersbezoek voor de uitslag en pillenvervanging en apotheekbezoek was in 3,5 uur afgerond! Dat was in Nederland nooit gelukt. Alle kosten bijelkaar iets van 13 euro! Die ga ik niet eens declareren. Hulde voor de zgn. primitieve gratis zorg haha!
Tijdens en na Tristan's ongemakken nog mooie ervaringen rijker geworden. Enkele mooie tempels bezocht, waarbij het bezoek niet beperkt bleef tot slechts beschouwen, maar ook daadwerkelijk meedoen aan pplechtigheden. Onze gids nam ons elke keer helemaal mee en liet ons helemaal meedoen met al het moois. Weer viel op hoe ongelooflijk vriendelijk alle mensen je benaderen en hoe leuk ze het vinden, dat je iets van hun wereld probeert te begrijpen. Daarnaast zorgt Tristan natuurlijk elke keer weer voor golven van affectie bij eenieder die we tegenkomen.
Het heeft ook echt wel iets om tussen de lokale bevolking in de rij te staan om van een monnik een soort van zegen te ontvangen. Allen zorgt tristan hier soms wel voor enkele vrolijke dissonanten.
Op een gegeven moment, was er een monnik, die speciaal voor ons een zegen uitsprak. Ien stond vlak voor de man samen met de gids en ik stond achter hen omda ik Tristan in mijn armen hield. Ien gaf een bloem, wierook en wat geld en kreeg het gebed en wat heilig water in haar hand, dat ze moest opdrinken. Tijdens het verhaal van de monnik, hield ik mijn ogen gesloten om me te concentreren, maar daar was Tristan niet tevreden over. Hij zei keihard: Niet slapen, papa en duwde met zijn vingers met grof geweld mijn oogleden uitelkaar. Dit herhaalde zich drie keer en bij de derde keer gilde hij zo keihard zijn ongenoegen bijelkaar door zijn vermeende denkbeelden aangaande mijn slaapactiviteit, dat ik enigszins excuserend in het rond keek. Maar wat zag ik? Drie monniken aan de zijkant van het tempeltje, die zich de tranen uit hun ogen schaterden en dijenkletsend anderen opmerkzaam maakten op onze vader en zoon tete a tete.
Verder nog een dorpje bezocht in de bush bush waar de aboriginals van Sri Lanka leefden en gezien, dat niemand, maar dan ook echt niemand, Ien ooit een pijl en boog in haa handen mag douwen.
Hier in Galle hebben we eergisteren het oude Nederlandse fort bezocht met o.a. ook een nog steeds bestaande Nederlands Hervormde kerk. Hier groeiden we weer in populariteit door de wetenschap bij de medewerkers en gelovigen, dt Tristan een kerstkindje is. Ook dit moest luid worden bejubeld. Het fort trouwens is nog steeds zo stevig, dat alle bewoners van de omgeving gespaard bleven tijdens de tsunami. Terwijl de nieuwere gedeeltes van de stad grote aantallen slachtoffers kenden. Ook hier op het terrasje van ons guesthouse direct aan zee, waar ik dit nu typ, was een enorm rampgebied met talloze doden. Verderop landinwaats ligt een heuvel van 30 meter hoog, waarvan slechts het topje nog maar zichtbaar was boven het water.
Gelukkig is dat alweer lang geleden en kunnen wij hier nu heerlijk genieten van zon, zee en strand en niet te vergeten het bier en het eten, want hier in wat meer toeristisch minder achtergebleven gebied, bestaat er nog iets anders dan rice and smu...curry!
-
22 Februari 2013 - 10:56
Marja:
Haha, weer heerlijk geschreven! Ik zie het letterlijk voor me. Geniet nog ff van jullie laatste daagjes...
-
22 Februari 2013 - 17:21
Bas:
Idd wat beschrijf je het allemaal geweldig! Klein nieuwtje dat je gemist hebt; we hebben sinds woensdag er een dochter bij; Meike! -
22 Februari 2013 - 23:46
Yolanda:
ach zielig beterschap voor Tristan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
